Dag 42 - 48 - De Aardbeving

Net zoals alle goede tradities blijven we doorgaan met het schrijven van onze blog, aardbeving of niet, we gaan door!

Maar hoe begin je aan het schrijven van een vakantieverslag waarin je één van de grootste natuurrampen ter wereld meemaakt? Wel, zoals alle voorgaande, gewoon in chronologische volgorde.

In ons laatste verslag hadden we net Wanaka bereikt op donderdagavond 10 november. Op 11 november hadden we een vrij lange rit voor de boeg naar Fox Glacier en Franz Josef Glacier, twee gletsjers aan de westkust van Nieuw-Zeeland. De rit erheen bracht ons alweer naar enkele mooie plaatsen, maar net zoals thuis kan het hier op Wapenstilstand ook droevig weer zijn. Van Fox Glacier was door de dichte mist helemaal niks te zien. Bij Franz Josef hinderde enkel de regen, ook bij deze gletsjer valt op aan welk verschroeiend tempo hij achteruit gaat. We maakten van de gelegenheid gebruik onze dappere soldaten die vochten voor het vaderland te herdenken en besloten om door te rijden naar Arthurs Pass. Die regio – een bergpas die West met Oost verbindt – had ook te kampen met slecht weer, waardoor een wandeling hier niet bepaald een goed idee leek.

Tegen de avond kwamen we aan in Oxford, waar de uitbater van de camping ons de tip gaf de volgende dag te gaan baden in de warmwaterbronnen van Hanmer Springs. Zo gezegd, zo gedaan, het water van ca. 40°C voelde zalig aan bij het nog steeds regenachtige weer.

Van Hanmer Springs reden we naar Kaikoura, de plaats bij uitstek om walvissen te spotten!

De ochtend van 13 november gingen we zwemmen met zeehonden, of dat was toch het plan. Door de vele regen van de laatste dagen was het zeewater op veel plaatsen troebel, waardoor er maar één baai kon bezocht worden. Daar waren wel een aantal zeehonden, maar die hadden blijkbaar weinig interesse om te zwemmen. De organisatie van deze tour was even teleurgesteld als ons en had er dan ook geen moeite mee om ons geld terug te betalen. De rest van de dag verliep rustig, de zon was gelukkig van de partij en we keken zeer uit naar de volgende ochtend, dan zouden we gaan whalewatchen!

Maar dat was zonder Moeder Natuur gerekend. In de nacht van 13 op 14 november, rond middernacht, werden we letterlijk wakker geschud. Dat het een aardbeving was, daar waren we het al gauw over eens. Dat kan gebeuren als je naar Nieuw-Zeeland komt. Bij het rechtop zitten werd je naar de andere kant van het bed geschud en alles wat niet in een kast lag werd onverbiddelijk naar de vloer verwezen. Dat de aardbeving ernstig was hoefde je ons niet uit te leggen. We hoorden kort na de beving verschillende voertuigen de camping verlaten, zonder echt te weten waarom. Het gedacht dat een tsunami zou kunnen volgen na die beving was niet direct in ons opgekomen. We volgden dus de goede raad van onze kampeergenoten en zochten hoger gelegen gebied op. Iedereen verzamelde aan het ziekenhuis van Kaikoura, de enige plaats in heel het dorp waar je aan de buitenwereld kon laten weten dat je OK was. Elektriciteit, mobiel internet, GSM-netwerk, water, alles was afgesloten, behalve de voorzieningen van dit ziekenhuis. Honderden mensen zaten aan de gevel met de smartphone in de hand, helikopters en ambulances waren volop in de weer. De exacte informatie over de beving moesten we vernemen via onze Belgische nieuwssites, er was weinig communicatie in het dorp zelf. Toen we hoorden dat de beving een kracht van 7,8 had op de schaal van Richter, beseften we dat we van geluk mochten spreken dat we allebei veilig waren. Het tsunami-alarm bleef die nacht van kracht, waardoor we de nacht verder moesten doorbrengen in onze camper die we ergens langs de straatkant hadden geparkeerd. En wat waren we blij dat we onze camper hadden! Backpackers mochten hun motel niet meer binnen en sliepen met honderden in een opvangcentrum. We zagen mensen die enkel hun gewone auto hadden en meer niet. Gelukkig was er de gastvrijheid van de locals die alles in het werk stelden om mensen op te vangen. Van vast slapen was de rest van die nacht weinig sprake, om de zoveel minuten kwamen er naschokken en het geluid van helikopters die vlakbij landden was ook niet stimulerend voor de nachtrust.

De volgende ochtend werd pas echt duidelijk hoe zwaar de aardbeving had huisgehouden. Omdat onze walvistocht logischerwijs niet meer doorging, waren we van plan onze tocht naar Nelson verder te zetten, tot het bericht kwam dat alle wegen naar Kaikoura gesloten waren. Wij gingen ervan uit dat dit alles te maken had met het tsunami-alarm en zouden toch proberen door te rijden. Ver kwamen we niet. Het wegdek was op sommige plaatsen gewoon aan flarden gescheurd. Bruggen waren ingestort, huizenhoge bergen aarde blokkeerden alle wegen uit Kaikoura. We zaten vast. Slechts één dorp in het hele land was ontoegankelijk, en precies daar gaan wij op huwelijksreis!

De korte wandeling die we door het centrum maakten was zeer confronterend, gebroken ruiten, omgevallen winkelrekken, ingestorte luifels en ga zo maar verder.

Er viel die dagen helemaal niks te beleven, het was daarom telkens uitkijken naar de meetings waarin men ons het laatste nieuws over de situatie gaf. Want het frustrerende was dat je gewoon niet wist hoe of wanneer je hier zou weg geraken. Al gauw kwam het bericht dat men de weg naar het binnenland zou openen, maar die werken zouden nog minstens vijf dagen duren.

Om de toeristen zo snel mogelijk uit Kaikoura te halen had men een legerboot ingeschakeld. Die lag helaas in Auckland en zou pas woensdagochtend de kust van Kaikoura bereiken. Bovendien voer die boot naar Christchurch ten zuiden van Kaikoura, terwijl onze reis naar het noorden moest worden verdergezet. We zagen een stuk van onze reisplannen dus in het water vallen, geen Abel Tasman National Park, Geen Wellington, geen Weta-caves.

Woensdagochtend kregen we verdere instructies hoe de evacuatie per boot zou verlopen. We keken er al naar uit nog eens te kunnen douchen, door de defecte watertoevoer was dit de laatste dagen onmogelijk! Om 10:00 was het aanschuiven om een nummer voor de boot toegewezen te kregen, rond 12:00 gingen we de bus op richting haven en rond 14:00 bracht een klein bootje ons naar het schip van de marine.

We hoopten enkele uren later in Christchurch aan te komen, maar omdat zoveel mensen en bagage aan boord moesten gebracht worden bereikten we deze stad pas op donderdagochtend rond 3:00. Uiteraard slaap je niet bijzonder goed in de laadruimte van een marineschip, omringd door honderden lotgenoten. Je kan dus wel begrijpen dat de vermoeidheid de laatste dagen begon door te wegen.

We wilden van Christchurch zo snel mogelijk onze reis naar het Noordereiland verder zetten en konden vrij last-minute nog een vlucht naar Auckland boeken. De verhuurmaatschappij van onze camper (die we in Kaikoura mochten achterlaten) had er namelijk voor kunnen zorgen dat we kosteloos een andere camper in hun Aucklands filiaal mochten ophalen. Na dit toch wel zeer turbulent intermezzo in Kaikoura zijn we klaar om het beste te halen uit onze laatste week down under! Dat die aardbeving één van de belangrijkste gespreksonderwerpen van onze reis zal worden, zullen we er moeten bijnemen :-)

Tot over enkele dagen voor een nieuwe update!