Dag 12 - 18: The Red Centre

Na 4 dagen in The Outback ben je toch wat blij dat je nog eens in een gewoon bed kan slapen. Vol goede moed begin je dan aan het schrijven van je blog, want thuis zitten bepaalde lezers vol ongeduld te wachten op de nieuwste update. Helaas moet je vaststellen dat deze trip zijn tol eist, want je valt tijdens het schrijven in slaap voor het scherm van je laptop. Het is wat ons momenteel overkomt, we vliegen (letterlijk) van het ene avontuur in het andere met weinig rustige momenten, daarom wordt deze blog geschreven op een minder druk tijdstip, namelijk op de vlucht van Alice Springs naar Darwin. Maar laten we weer overgaan tot de essentie van deze blog, hierbij onze avonturen in The Red Centre!

Op donderdag 13 oktober stond een vlucht gepland van het zuidelijke Adelaide naar Alice Springs, gelegen in het midden van dit enorme continent. Leuke verrassing was dat wij het hipste vliegtuig op de luchthaven hadden, check het Aboriginal-design:

De volgende ochtend werden we om 6:00 aan ons hotel opgepikt door een 4x4-bus die ons naar Uluru zou brengen. Zoals al bleek uit vorige verslagen zijn de afstanden hier iets groter dan bij ons, men kijkt hier niet op van 100km meer of minder. De eerste stop (ca. 350km van Alice Springs) was Uluru, bij ons beter gekend als Ayers Rock. Dit is waarschijnlijk het meest gekende beeld van Australië dat men bij ons kent. Op ca. 80km van onze bestemming zagen we dan ook een immens gesteente voor ons opdagen, maar bij nader inzien had dit voorwerp toch niet de vorm die we verwachtten:

Wat we zagen was niet Uluru, maar Mount Conner. Deze heeft de bijnaam Fooluru gekregen omdat de meeste mensen vol verwachting hopen na die lange tocht eindelijk een blik van Uluru te zien, maar helaas. Herken je de liggende-tandenborstelvorm in deze bergketen? De lange rit leidde uiteindelijk wel naar haar doel, rond de middag bereikten we het Uluru-Kata Tjuta National Park, waar beide fenomenen (Uluru en Kata Tjuta) zich niet konden wegsteken. Na een bezoek aan het Aboriginal Cultural Centre gingen we Uluru van dichtbij bekijken. Dit is een massief blok zandsteen, het is de grootste monoliet ter wereld, maar wat de meeste mensen niet weten is dat we slechts een klein stukje zien. Om het ontstaan van Uluru te ontdekken, moeten we miljoenen jaren terugkeren in de geschiedenis. Toen was centraal Australië geen droge vlakte zoals we ze nu kennen, hier bevond zich een zee. Wind verplaatste hopen zand van een nabijgelegen bergketen (hoger dan de Himalaya) naar de huidige plaats van Uluru. De uitdrogende zee zorgde ervoor dat dit zand één massief blok zandsteen vormde met een diameter van ruim 6km. Een tweede drukperiode zorgde ervoor dat dit massief blok rechtop kwam te staan (doet mij een beetje denken aan de film Titanic). Wat we nu van Uluru zien, is letterlijk het topje van de ijsberg: we zien 384 meter hoogte van deze kanjer, maar onder de grond steekt nog 6 kilometer steen!

De oorspronkelijke bewoners van deze regio zagen een grote religieuze waarde in deze monoliet. Elk spleetje of elke inham leidt ergens wel naar een verhaal over het ontstaan van Uluru, de Aarde, of eender welk ander verhaal ze aan hun kinderen leren om hen belangrijke levenslessen bij te brengen. In “The Family Cave” aan de voet van de berg zagen we bijvoorbeeld het verhaal van een gigantische dingo die één van de vrouwelijke bewoners onthoofdt en als herinnering zijn enorme pootafdruk achterlaat in de grot. De stam had dit echter kunnen voorkomen als ze hadden geluisterd naar de waarschuwing van de nabijgelegen stam, maar in plaats daarvan stuurden ze hen op onbeleefde wijze weg. Levensles hieruit: wees altijd beleefd en luister naar het advies van anderen!

Verder speelt zich ook het verhaal af van een slang die de menselijke vorm aanneemt om de moordenaar van haar neef te doden:

En zo bestaan er waarschijnlijk nog honderden van deze verhalen, maar de “Indigenous people”, zoals men de oorspronkelijke bewoners hier noemt, willen ze niet delen met blanken, waardoor heel wat culturele waarde nog onbekend gebied is.

Uluru ziet er rood uit, maar dat is niet haar hoofdkleur: het rood is een oxidatielaag (roest) door het hoge ijzergehalte in het zand. Onder deze roestlaag is dit eigenlijk een grijsachtig blok. Tijdens de zonsondergang zou Uluru aanzienlijk van kleur veranderen, dat mochten we uiteraard niet missen. Oordeel gerust zelf over dit verschijnsel:

Na het avondmaal dat we nuttigden in ons kamp gingen we vroeg slapen, de volgende dag moesten we namelijk om 4:45 uit de veren om de zonsopgang op Uluru te zien. Van daar reden we door naar het tweede hoogtepunt van dit nationale park: Kata Tjuta. Dit gebied is bij ons minder gekend, maar het is misschien wel mooier dan Uluru. De naam staat voor “Veel Hoofden”. Het zijn er 36 om precies te zijn, maar de Indigenous People telden maar tot 3, alles daarboven is gewoon “veel”. Voor de Indigenous people heeft dit gebied vermoedelijk een nog grotere culturele waarde dan Uluru, maar hierover willen ze niks met ons delen, dus geen verhaaltjes hierbij, alleen natuurpracht! Geniet van deze foto’s, het was één van de mooiste wandelingen die we tot nu toe deden!

Deze wandeling van ca. 10km (waaronder enkele stevige hellingen) startten we rond halfnegen ’s ochtends, zodat we klaar waren voor het warmste punt van de dag. En warm werd het die tweede dag van onze excursie wel degelijk, het kwik steeg op de middag maar liefst tot 35°C! Helaas is de vervoermiddelgod (als die bestaat) ons niet zo gunstig gezind (denk maar aan de ferry naar Kangaroo Island). De airco van ons 4x4-busje begaf het precies die dag, waardoor de verdere tocht naar Kings Creek Station toch redelijk afzien was. Gelukkig besefte de gids maar al te goed dat dit niet houdbaar was waardoor hij bij een tussenstop 20 kilogram ijs kocht om ons toch een beetje koel te houden. Topkerel, die Matt! Na de douche met zicht op de wilde natuur (terwijl de wilde natuur eveneens zicht heeft op u, bereidde onze gids Matt het avondmaal aan onze tweede kampeerplaats in het kampvuur. Daarna weer vroeg slapen, want de wekker voor dag 3 stond om 5:00. Nog nooit zo vaak zo vroeg moeten opstaan, maar het is het waard!

Op die derde dag stond Kings Canyon op het programma, gelegen in het Watarrka National Park. ’s Ochtends heeft Matt zijn ticket voor de hemel verdiend, hij had namelijk met een collega kunnen wisselen van bus, lang leve airco! Aan Kings Canyon wachtte alweer een stevige wandelroute van ca. 7km op ons. Het venijn zat hem deze keer in de kop, het vergt enorm veel trappen om bovenop die canyon te geraken. Maar eenmaal je daar bent, is het zicht ongelooflijk!

Dit gebied was ooit ook een zeebodem, bewijs daarvan zijn de gegolfde stenen die her en der nog te vinden zijn langs het pad. Onze gids vertelde ons over ghost gum trees, filmlocaties van Priscilla, Queen Of The Desert, planten die je tijdelijk blind konden maken en ga zo maar door. Even later kwamen we aan een plaats waar in de jaren ’80 nog een enorm stuk rotswand naar beneden kwam, de canyon blijft dus in beweging!

Van daar ging het landschap over in geërodeerde koepels zover je maar kon zien. In de afdaling spotten we nog een ring-tailed leguaan en een 800 jaar oude boom (kom je ook niet alle dagen tegen).

Rond de middag verlieten we dit park om via een dirtroad van maar liefst 160km onze volgende kampeerplaats te bereiken. Dit kan uiteraard niet zonder fotostop!

Nadat we al onze organen na deze rit terug op de juiste plaats staken, stopten we aan een lookout met zicht op Tnoralla. Hier merk je toch dat de Aboriginals een merkwaardig volkje zijn. Uit (vermoedelijk zeer langdradig en duur) wetenschappelijk onderzoek blijkt dat deze streek gevormd werd door de inslag van een komeet, miljoenen jaren geleden. Deze schok vormde in de directe omgeving de krater en veroorzaakte verder weg een glooiend landschap zoals men verwacht in Nieuw-Zeeland. Toch vreemd dat de oeroude Aboriginal-versie van dit ontstaan merkwaardig dicht bij de realiteit ligt: De baby van één van de goden aan de hemel viel uit zijn wieg en viel op de Aarde neer, met die krater als gevolg. Akelig accuraat, niet?

De laatste overnachting was aan Glen Helen Gorge. Er was intussen een stevige wind komen opzetten, waardoor kampvuurfood die avond onmogelijk was. Na het eten beleefden we nog een zeer gezellige avond in de enige pub in de regio, het volgende café was 350km verder, al een geluk dat dit bij ons thuis niet het geval is! Op het podium bevond zich de reïncarnatie van Johny Cash, de gelijkenis wat stem betreft was ongelooflijk!

We konden het ons voor één keer wel veroorloven om wat langer te blijven plakken, de laatste dag van de excursie was de rustigste, waardoor we niet vroeg moesten opstaan en alle reizigers (inclusief gids) niet naar het uur moesten kijken.

Na het pannekoeken-ontbijt (Matt is een geweldige outdoor-cook, heeft nog samen met Jamie Oliver op school gezeten, echt waar) gingen we een kijkje nemen aan de Glen Helen Gorge, om vervolgens door te rijden naar Ormiston Gorge. Een prachtige kloof waar een eenzame witte boom de bergwand versiert: de gelijkenis met Minas Tirith kan niet groter zijn!

In de kloof speelden we een spelletje: spot the wallaby! Jawel, op volgende foto zijn wel degelijk twee wallaby’s te zien, wie vindt ze?

Later die dag bezochten we de Ochre Pits, de plaats waar Aboriginals hun “muurverf” haalden. In deze pits vind je deze stof in wit, oranje en rood. Inderdaad, ijzergehalte is hier alweer de oorzaak van deze kleuring!

Onze laatste stop van deze vierdaagse hoort toch wel tot één van de toppertjes: Ellery Creek Big Hole, of de mooiste plaats waar we ooit gezwommen hebben! In het water bevindt zich een gat (big hole) waarvan men niet precies weet hoe diep het is. Dit gat zorgt voor wel heel frisse temperaturen, maar als je die trotseert en tussen de kloof door zwemt, word je getrakteerd op het mooiste strand dat ingesloten zit tussen rotswanden!

Tot zover ons Red-Centre-avontuur. Morgen vertrekken we alweer voor 4 dagen in het noordelijke deel van het land, je zal dus even niks van ons horen. Bij het publiceren van dit bericht hebben we intussen Darwin bereikt. De temperatuur is hier 32° maar de luchtvochtigheid is enorm waardoor je snel zweet. En men heeft ons hier geleerd dat je veel vocht moet innemen als je veel zweet, dus: schol! Tot over enkele dagen!

Hoogachtend,

Jolien en Wim

PS: nog enkele Aboriginal-weetjes voor de geïnteresseerden:
- de oorspronkelijke boemerang keert helemaal niet terug! Dit was een werpstok in een 7-vorm om kangoeroes mee neer te leggen. Welke idioot zou nu willen da dergelijk gevaarte terugkeert? Da’s levensgevaarlijk!
- de gekende Aboriginal-art (je weet wel, met al die puntjes) is pas door de westerlingen vereeuwigd. Aboriginals tekenden enkel om verhalen uit te leggen, één of andere westerling kwam later op het idee dit op allerlei voorwerpen aan te brengen en er geld voor te vragen
- de Aboriginalcultuur is een van de de oudst gekende ter wereld. Veel kennis gaat echter verloren omdat zij geen schrift hebben!
- de grasparkiet die uw grootouders (of jijzelf) misschien in de veranda hebben is een Australische vogel. Zij hebben van nature uit allemaal een gele kop en een groen lichaam. Alle andere kleurvariaties zijn genetisch gemanipuleerd. En hou de kanarie in de zomer gerust vlak in de zon, ze houden van warmte!
- minder leuk weetje: bij een bezoek aan o.a. Alice Springs zal je hoogstwaarschijnlijk een dronken Aboriginal spotten. Deze exemplaren zijn door hun verslaving uit hun gemeenschap gezet en geven nu dit vertekend beeld aan de toeristen. Bovendien zijn de lichamen van Aboriginals niet aangepast aan alcohol omdat zij hier nog maar enkele tientallen jaren geleden mee geconfronteerd werden. Dat is ook de reden dat alcoholverslaafde Aboriginals dik zijn, hun lichaam verteert dit niet zoals de onze!

Niet-zo-Aboriginal-gerelateerd-weetje: tijdens het afsluiten van deze blog aan de pool bar in Darwin hoorden we nummers van niemand minder dan Lost Frequencies EN Dimitri Vegas & Like Mike! Lang leve Belgische DJ’s!!!