Dag 19 - 23: The Top End

Na The Red Centre stond ons in het hoge Noorden alweer een outback-avontuur te wachten. Deze streek staat gekend om haar tropische regenwouden en daarbij horende beestjes, we keken er dan ook naar uit om onze eerste krokodil in het wild te zien!

Op onze eerste dag (woensdag 19 oktober) verkenden we Litchfield National Park. Rond 9:00 ’s ochtends waren we al aan het plonzen in de watervalletjes van Buley Rockhole, een gezellig plekje mooi weggestoken tussen de bossen met heerlijke waterpoelen.

Van daar zakten we af naar Wangi Falls, een spectaculaire waterval met, jawel, alweer de mogelijkheid om te zwemmen. We vonden ook dat er vrij veel zwemmen op het programma stond, maar eens je uit de airco van de bus bent besef je waarom: temperaturen lopen hier op tot 40°C waardoor een koele duik zeer welkom is!

In de namiddag hielden we halt bij een aantal gigantische termietenheuvels die hier vast deel uitmaken van het landschap. Deze (keiharde) nesten worden bewoond door duizenden termieten die in hun leven van maar liefst 3 weken niks anders doen dan zand naar boven brengen. Gezellige job, zeg! Maar onderschat die beestjes niet: de mens zou een toren van 7km hoog moeten maken om in lichaamsverhouding beter te doen dan deze termieten!

De rest van de dag werd gevuld met het busritje naar Cooinda, het hart van Kakadu National Park, een park even groot als 2/3de van de oppervlakte van België!

De volgende ochtend was het zover: we cruiseden op The Yellow River in de hoop krokodillen te zien. In dit stukje rivier leven er duizenden van deze reptielen, maar zodra ze enkele centimeters onder water zitten zie je er niks van. Gelukkig waren er enkele exemplaren die toch op de gevoelige plaat werden vastgelegd! Daarnaast was het ook genieten van de lokale watervogels en de vergezichten over deze wetlands.

Ook op deze cruise was het pokkeheet, daarom gingen we in de namiddag afkoelen aan Gunlom Falls (hoewel de waterval voor de gelegenheid redelijk droog stond).

Net zoals in België kan het weer hier soms raar uit de hoek komen. Van mei tot en met oktober is hier het droge seizoen, daarna volgt een half jaar van regen. In september heeft het dit jaar echter zoveel geregend als in het traditionele regenseizoen, waardoor de dirtroad naar Jim-Jim en Twin Falls, die de volgende dag op het programma stonden, helaas gesloten waren.

We startten onze volgende ochtend met een wandeling waar we beloond werden met een uitzicht op Nourlangie Rock en het regenwoud dat deze rots omsingelt. We voelden ons precies in Afrika bij dit uitzicht!

Later die dag volgde Ubirr Rock, een rotsformatie die vooral gekend staat om haar Aboriginal-rotstekeningen. Dit was destijds de manier om zaken aan te leren aan de kinderen. Veel voorkomende figuren zijn The Mimi-spirit (een soort van goede geest), schildpadden, baramundi’s en uiteraard kangoeroe’s. Bovenaan Ubirr-rock hadden we alweer een fantastisch uitzicht op de vlakte. De tocht erheen was zwaar, de zon scheen alsof haar leven ervan afhing. We hadden geen thermometer bij, maar de temperatuur moet vlotjes de 40°C-grens overschreden hebben!

De daaropvolgende nacht mochten we ervaren hoe hevig een moessonregen kan zijn: rond 5:00 werden we gewekt door een bui zoals we er nog nooit één over ons gehad hebben. Dit was wel eens welkom omdat de temperaturen hierdoor wat lager gingen. De regen was al voorbij toen we opstonden, de temperatuur moet gezakt zijn tot een schamele 28°, wat wel aangenaam was.

Op onze laatste dag in The Top End bezochten we Arnhemland, ten Oosten van Kakadu National Park. Dit land is genoemd naar de Arnhem, één van de schepen van de Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman. De Nederlanders zagen echter weinig in dit continent, waardoor het later de Engelsen waren die het koloniseerden. Anders had men hier Nederlands gesproken, dat zou handig zijn! Het grote verschil tussen Arnhemland en Kakadu is dat Arnhemland nog steeds een privaat land is, waarvoor je (via de reisorganisatie in ons geval) toelating moet hebben om het te betreden. Het is vanuit Kakadu enkel te bereiken via een floodway die de East Alligator River doorkruist, deze weg stond door de regen van voorgaande nacht 30cm onder water. Helaas (of gelukkig?) geen krokodillen gespot toen onze bus deze rivier overstak.

In Arnhemland hadden we een afspraak in het Art-center van Injalak, een Aboriginal-gemeenschap die de kunst van haar voorvaderen verderzet. Neen, Aboriginals leven niet meer zoals vroeger, ze hebben smartphones en radio’s en tijdens het regenseizoen doen ze hun boodschappen in de steden per vliegtuig.

We werden op Mount Injalak rondgeleid door één van de lokale bewoners. In zijn beste Engels (“Take photo? Welcome!”) gaf hij uitleg bij de verschillende rotstekeningen die we tegenkwamen. En dat waren er een pak, in vergelijking met deze plaats is Ubirr-Rock van gisteren maar klein bier! Bovendien zijn een aantal van de tekeningen op Mount Injalak meer dan 20.000 jaar oud. Door het private karakter van dit land vind je hier geen andere toeristen, waardoor ook geen behoefte is om de rotstekeningen af te schermen. Ze staan er nu zoals ze er duizenden jaren geleden stonden.

In een grot bovenaan de berg wachtte de lunch – en alweer een spectaculair uitzicht – op ons.

Naast de rotstekeningen was deze berg een avontuur door haar hoog Indiana-Jones-gehalte. De Aboriginals hadden de gewoonte hun overleden familieleden in hun familiegrotten te bewaren, waardoor menselijke botten en schedels hier nog steeds aanwezig zijn (dit mocht uit respect voor de voorouders niet gefotografeerd worden). We moesten doorheen verschillende kloven en grotten om de “galleries” te bereiken. Ziehier de avonturen van Indiana Jolien!

Eenmaal terug veilig op de begane grond ging de bus richting Darwin, waar we morgen het vliegtuig naar Cairns nemen, we gaan Nemo en Dory zoeken! Tot dan!